Afstand: 6 kilometer (404 hoogtemeters)

Waar: Villard Reculas (Frankrijk)

Gpx bestand: hier beschikbaar

Samengevat: Op zoek gegaan naar een vlakke wandeling. Blijkt die hier niet te vinden te zijn, dus maar weer een wandeling met een klim en een behoorlijke afdaling. De kilometers zijn niet indrukwekkend van de wandeling, de uitzichten hebben veel goedgemaakt.

Met de klim van de dag binnen tweehonderd meter al in zicht, kunnen de kuiten direct in stelling worden gebracht. Het eerste stukje van de klim is bekend terrein, maar na twee bochten slaan we vandaag links af en klimmen verder omhoog. Het blijft een bijzonder uitzicht zo eind december over de Alpenweide wandelen waar het enige bewijs van sneeuw de witte streep aangelegde piste is (het is even goed uitkijken bij het oversteken van de zes meter brede sneeuwstrook). De zon schijnt lekker op de rug, vandaag lopen we letterlijk boven de wolken.

Het pad blijft gestaag klimmen, dus er wordt regelmatig een fotomoment ingelast. Terwijl de skiërs een paar meter boven ons hoofd in de stoeltjeslift overtrekken, controleren we de kaart nog even.

Daar staat het duidelijk, er moeten nog een paar extra hoogtemeters overwonnen worden. Dus nog een paar keer op adem komen en verder klimmen. Bij het volgende controlepunt staat in indrukwekkende cijfers de wandeling weer gegeven. Waar anders vind je driehonderd meter wandelen in vijftien minuten of negentienhonderd meter in negentig minuten? Tijdens de laatste klimmeters van de dag zijn we eruit, volgens het routebord ligt ons wandeltempo net boven de een kilometer per uur. ‘Not impressed’. De roofvogel boven ons hoofd heeft het beter voor elkaar. Die heeft de juiste thermiekbel gevonden en klimt zonder moeite meters tegelijk omhoog. Voor ons gewone stervelingen zit er niets anders op om de ene voet voor de andere te blijven zetten.

Bij het keerpunt ligt de uitdaging van de dag aan onze voeten: een brede sneeuw/ijsstrook met een hellingshoek van ongeveer 10%, heuvelaf wel te verstaan. Het is dus goed uitkijken waar de voeten neergezet moeten worden. Maar veiligheid voor alles, dus besloten om te kijken of de wandelbroek tegen een stootje kan. Sleetje rijden zonder slee blijkt geen probleem te zijn en levert nog een paar hilarische momenten op.

Met de enige ijsplaat van vandaag overwonnen, gaat het nu aan één stuk berg af, en niet zo’n klein beetje ook. De tenen protesteren van al het stoten tegen de neus van de schoenen. Het blijft goed uitkijken, niet op dennenappels gaan staan, druk op de voorvoet houden en desondanks van het uitzicht genieten.

Bij de steen ‘nr 10’ hebben we de steile afdaling overleefd en kunnen we linksaf slaan voor het laatste deel van de wandeling. Nog wel wat hoogteverschil, maar dat is goed te doen. Zo komen we redelijk op adem terug in het dorp.

Ps. In tegenstelling tot het routebord halverwege de wandeling waarop is aangegeven dat we net iets meer dan een kilometer per uur wandelen, blijkt dat we drie kilometer per uur (gemiddeld) gewandeld hebben. Al met al hebben we met deze wandeling het snelheidsrecord niet verbeterd.

Facebooktwitter