Afstand: 8 kilometer

Waar: Storey Arms (Wales)

Gpx bestand: hier beschikbaar

Samengevat: Ook wel ‘the motorway’ genoemd. Een breed wandelpad langs ‘the diving board’ naar de top van de Pan y Fan. Geen lange wandeling, wel een mooie uitdaging met geweldige vergezichten als het weer meewerkt ten minste.

Tijdens de theepauze op de parkeerplaats is genoeg tijd om even na te denken over wat te doen met de rest van de middag. Optie één is naar huis gaan en nog meer thee drinken en optie twee is nog een keer de veters van de wandelschoenen strikken en de korte route naar de top van de Pan y Fan te volgen. Met de zon op het gezicht is de keuze snel gemaakt: nog genoeg tijd voor een niet al te lange wandeling. In het rijtje ‘ik-ga-wandelen-en-ik-neem-mee’ wordt de poncho niet genoemd, dus blijft die strategisch in de koffer van de auto. Dat scheelt gewicht en na een tweede kopje thee is het tijd om weer op pad te gaan.

Waar de eerste wandeling van vandaag na het klaphek linksaf buigt, volgt deze wandeling het brede pad in de richting van de top. Na nog geen achthonderd meter klimmen schuiven er onheilspellend uitziende donkere wolken het landschap binnen die binnen vijf minuten gezelschap krijgen van een regenboog. Dat kan maar een ding betekenen: een echte plensbui. Er is nog even de afweging om naar de auto terug te rennen. Maar met het tempo waarmee de regenboog dichterbij komt is wel duidelijk dat die regenbui niet ontlopen kan worden. Alles goed ingepakt, regenjas aan (poncho nog steeds strategisch in de auto) en dus maar stug doorwandelen richting het hoogste punt van de dag. Gelukkig is de regenbui net zo snel weer vertrokken als hij aan was komen waaien. Wel behoorlijk nat, maar met droge voeten wordt eerst de top van Corn Du (toch al weer 873 meter hoog) bereikt.

Ondertussen is de zon weer gaan schijnen en zijn de uitzichten vanaf ‘the diving board’ adembenemend mooi. En waar het vanmorgen nog in een soort van file naar boven wandelen was, ligt de top er nu verlaten bij. Een goed moment voor een pauze om van het uitzicht te genieten. Omdat het hoogste punt nog wacht, is het na een kwartier weer tijd om in beweging te komen.

De laatste klim van de dag gaat nog onverwacht eenvoudig (blijkbaar kun je aan wandelen in de heuvels wennen). Op de top van Pan y Fan (vroeger Cadair Arthur, of (King) Arthur’s Chair genoemd) staat nu geen wachtrij en kan ongestoord een hele serie foto’s worden gemaakt.

Ondertussen hangen er in de verte wel weer dreigende wolken. Tijd om het wandelpad naar beneden te volgen. Met de wind in de rug komen de wolken buiten het blikveld aandrijven en met minder dan een kilometer te gaan is er nog een behoorlijke hagelbui om de dag mee af te sluiten. Op de parkeerplaats staat er nog een auto eenzaam te wachten. Droge trui, sokken en de onvermijdelijke thee en alle ellende is vergeten.

ps. met een dosis jeugdig enthousiasme is deze wandeling gecombineerd met ‘Pan y Fan, the big one’. Een groot deel van de route loop je daarmee twee keer en tegen de tijd dat de zevenentwintig kilometer en meer dan vijftienhonderd klimmeters achter de rug zijn, hadden mijn voeten het wel even gehad. Maar in een dag waarop het weer geen half uur hetzelfde is, waren de uitzichten ook elk half uur anders. Een wandeldag die de zere voeten zeker waard was.

Facebooktwitter