Afstand: 11 kilometer (667 hoogtemeters)
Waar: Villard Reculas (Frankrijk)
Gpx bestand: hier beschikbaar
Samengevat: Een wandeling vanuit Villard Reculas naar de ‘Cascade de la Piche’. Via een bijzondere trap terug naar de bewoonde wereld en dan richting de laatste uitdaging van de dag: de klim van Le Ribot d’en Haut naar Pas de la Confession. Dat was in de benen te voelen: driehonderdtachtig hoogtemeters in een kilometer.
Met sneeuw in het vooruitzicht besluiten we vandaag de wandeling naar de waterval te maken voordat het pad te glibberig wordt door de sneeuw. We besluiten de lange versie van de wandeling te maken: te voet vanuit Villard Reculas naar Huez. Dit deel van de route is goed te doen. Eerst over een ingelopen zandpad en dan de weg naar Huez.
Een paar smalle straatjes door en dan een stukje langs de bekende weg met éénentwintig bochten. Bij het volgende kruispunt van wandelwegen slaan we linksaf het wandelpad weer op. Het pad maakt een paar mooie haarspeldbochten naar beneden, langs een mooi stapeltje stenen (eentje aan toegevoegd), dan nog een paar scherpe bochten met het geluid van vallend water al op de achtergrond voordat de waterval in zicht komt. Het is even zoeken maar dan vinden we toch het juiste punt om het water meters naar beneden te zien vallen. Nog even tijd om een paar foto’s van de ijskunstwerken te maken en dan is het tijd om verder te gaan.
Vanaf de waterval kun je direct weer naar boven klimmen of een extra lusje maken. We kiezen voor het laatste. De beloning is een bijzondere trap en nog een paar mooie ijsbeelden. Dan zit er niets anders op dan te gaan klimmen. Nog een keer langs het stapeltje stenen (nog eentje erbij gelegd) en nog meer klimmen. Bij het kruispunt even de tijd controleren. Er is nog net genoeg tijd, als we een beetje doorlopen, om via Le Ribot terug te keren naar Villard Reculas.
Om voor het donker thuis te kunnen zijn is het wandeltempo aangepast aan de langste benen in de groep, wat betekent dat de kortste benen bijna moeten rennen, maar gelukkig gaat het nog bergaf. In le Ribot is het even zoeken naar het wandelpad. Eenmaal gevonden lijkt het mee te vallen, de klim is niet te steil. Na twee bochten blijkt dat we te vroeg hebben gejuicht: het pad schiet omhoog. We moeten er toch aan geloven.
Met de nodige pauzes om op adem te komen bereiken we, met een wandeltempo van dertienhonderd meter in vijftig minuten, het einde van de klim (we hebben het geklokt). Het laatste stuk van de wandeling gaat weer over de verharde weg, voorlopig geen hoogtemeters van betekenis meer. De straatlantaarns in Villard Reculas zijn al aan maar we zijn nog net voor het donker wordt binnen. Tijd voor een kopje koffie met appeltaart.
Ps. Het pad is hier en daar zo steil dat we soms het idee hebben dat we achterover vallen.
1 Pingback